Ο διχασμός των Ελλήνων της Αυστραλίας

Ζω στη Μελβούρνη της Αυστραλίας τα τελευταία 5,5 χρόνια τώρα. Πολύ πριν έρθω, μου είχαν πεί ότι εδώ ζει μεγάλος αριθμός Ελλήνων. Μάλιστα, η Μελβούρνη θεωρείται η "πρωτεύσουσα" των Ελλήνων ανά τον κόσμο, έχοντας τους περισσότερους Έλληνες εκτός Ελλάδας. Με τόσο Ελληνισμό, θα περίμενε κανείς πως κάποιος νεοφερμένος Έλληνας μετανάστης θα είχε μια σοβαρή υποστήριξη. Εξάλλου, οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για τη φιλοξενία μας και για κάτι μοναδικό που άλλοι λαοί δεν το έχουν καν στο λεξιλογιό τους: Το φιλότιμο. Χωράει σε καταστάσεις που βοηθάς
κάποιον επειδή νιώθεις την ανάγκη του και το κάνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Είναι ένα από τα γνωρίσματα των Ελλήνων. Αν και τα τελευταία μου χρόνια στην Ελλάδα είχα παρατηρήσει πως το φιλότιμο άρχιζε να σπανίζει, ακόμη έβλεπα μερικά παραδείγματα που με χαροποιούσαν!
Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι εδώ, παρατήρησα αρκετά πράγματα να αλλάζουν στην Αυστραλία. Κάτι όμως που μένει απαράλλαχτο από τότε που ήρθα, είναι η αντιπαλότητα μεταξύ των νεοφερμένων Ελλήνων και των Ελληνοαυστραλών (των παλαιών μεταναστών δηλαδή). Θα μπορούσα να σας πω δεκάδες παραδείγματα περιπτώσεων που οι μεν φέρθηκαν άσχημα στους δε και το αντίστροφο.

Πως είναι τα πράγματα από τη μεριά των νεοφερμένων Ελλήνων

Μίλησα με ανθρώπους οι οποίοι ήρθαν εδώ με σοβαρή ανάγκη και παρακαλούσαν για δουλειά και κανείς μα κανείς από τους Ελλονοαυστραλούς δεν είχε την παραμικρή ευαισθησία να τους προσφέρει μία, παρόλο που γνώριζα καλά ότι ζητούσαν άτομα. Ο λόγος ήταν ότι "ήταν Έλληνες". Με την πλύση εγλεφάλου από τα ΜΜΕ, ακόμη και οι Έλληνες της Αυστραλίας δε γλύτωσαν. Πιστεύουν τρανταχτά και το τονίζουν σε κάθε συζήτηση που κάνω μαζί τους, ότι είναι οι μεγαλύτεροι τεμπέληδες του πλανήτη. Έτσι, ένας τεμπέλης δεν έχει θέση στη δούλεψή τους. Άλλοι

πάλι, έπαιρναν μόνο Έλληνες γιατί "ήθελαν να βοηθήσουν το αίμα στους" όπως χαρακτηριστικά έλεγαν κάθε φορά. "Πονάγανε" για τα δεινά των Ελλήνων και "συμμεριζόταν" την κατάσταση. Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι γνωρίζοντας την ανάγκη τους, ήξεραν ότι θα δουλέψουν για πενταροδεκάρες (ή τουλάχιστον αυτό περίμεναν) και αυτό τους έδιναν. Τα περί "αίματος" πήγαιναν περίπατο! Δεν είναι λίγες οι φορές που άκουσα αφηγήσεις νεοφερμένων μεταναστών να μου λένε τα παράπονα τους μετά από εμπηρεία εργασίας σε Ελληνοαυστραλούς. Το κατώτερο μεροκάματο που πρέπει να δίνει κάποιος εδώ (τουλάχιστον τότε) ήταν πρίπου $17 την ώρα. Σήμερα ακούω σχεδόν πάντα και ανάλογα με τη δουλειά που κάνει κάποιος, να μην παίρνει πάνω από αυτό το ποσό! Μάλιστα έχω ακούσει άτομα να μου λένε ότι παίρνουν $10 την ώρα! Μπορεί να σας φαίνονται πολλά και αυτή είναι και η πρώτη και καλύτερη δικαιολογία των Ελληνοαυστραλών: Το ότι στην Ελλάδα αν ήσουν τυχερός είχες ένα μεροκάματο 20 ευρώ την ημέρα. Και εδώ αυτό το μεροκάματο το βγάζεις σε 3 ώρες. Τι άλλο θέλεις πια αχάριστε Έλληνα; Επίσης άλλη μια δικαιολογία για χαμηλά μεροκάματα που πρησιμοποιούν, είναι πως είσαι καινούριος στη δουλειά και δεν την ξέρεις. Έτσι σε ξεκινούν με λίγα. Αν όμως πάρουν κάποιον Ινδό, Κινέζο ή Αυστραλό καινούριο στη δουλειά, εκείνος παίρνει κανονικά. Η διαφορά με σένα και αυτούς, είναι ότι αυτοί έχουν χρόνια εδώ και ξέρουν πόσα πρέπει να παίρνουν. Μια άλλη δικαιολογία που ταιριάζει σε αρκετές περιπτώσεις νεοφερμένων που δεν έχουν βίζα εργαασίας και δουλεύουν παράνομα, είναι αυτό ακριβώς: Το ότι είναι παράνομοι και "δεν μπορούν να τους δώσουν

παραπάνω". Μια εντελώς ηλίθια δικαιολογία, μιας και το γεγονός της παράνομης εργασίας στην Αυστραλία, δεν έχει να κάνει με το ΠΟΣΑ παίρνεις, αλλά το ΑΝ παίρνεις. Ότι και αν είναι αυτό. Και $1 να παίρνεις από παράνομη εργασία, είναι αδίκημα. Αλλά με το "σκεπτικό" του αφεντικού, αν σου δίνει $13-15 την ώρα δεν είναι. Αν όμως σου δίνει παραπάνω, τότε είναι! Αλλά αυτό τον βολεύει, αυτό επικαλείται. Με τέτοιες ανόητες "λογικές" προσπαθεί να σε κάνει ο Ελληνοαυστραλός να αισθάνεσαι άσχημα που δεν είσαι ικανοποιημένος. Να σε κάνει να νιώθεις άσχημα που ζητάς παραπάνω από το μεροκάματο που έπαιρνες στην Ελλάδα. Αλλά αποφεύγει να αναφέρει κάτι σημαντικό: Τα έξοδα που έχεις να αντιμετωπίσεις! Γιατί, όπως και νά 'χει το πράγμα φίλε μου, ΔΕΝ ζεις στην Ελλάδα. Που το ενοίκιο είχε 300-400 ευρώ το μήνα για παράδειγμα. Που το ψωμί είχε 80 λεπτά. Εδώ, ο μέσος όρος ενοικίου για ένα μικρό διαμέρισμα 2 υπνοδωματίων, είναι τα $1500 το μήνα! Και το ψωμί έχει $5! Επίσης δεν έχω δει καμιά πινακίδα πουθενά που να λέει: "Οι νεοφερμένοι μετανάστες θα πληρώνουν λιγότερα, επειδή παίρνουν και λιγότερα". Τα ίδια θα πληρώσεις και εσύ που ήρθες τώρα, με εμένα που ήρθα πριν 5 χρόνια και τον άλλο που ήρθε πριν 35! Έτσι λοιπόν, με ένα πρόχειρο υπολογισμό, τα $15 την ώρα που παίρνεις, είναι γύρω στα $2400 το μήνα (αν υποθέσουμε ότι δουλεύεις οχτάωρω και πενθήμερο). Βάλτα τώρα κάτω και πες μου τι θα πρωτοπληρώσεις; Το ενοίκιο; Το ρεύμα; Το νερό; Το αέριο; Τα τρόφιμά σου; Κανένα ρούχο που θα χρειαστείς; Κανένα καφέ που θα βγεις να πιείς έξω; Τι; Δε μιλάμε να βάλεις στην άκρη!!! Εδώ γελάμε!
Επίσης, υπάρχουν και αυτοί που όχι μόνο εκμεταλλεύτηκαν νεοφερμένους Έλληνες, αλλά και με "σημαία" τους την "αλληλεγγύη" προς αυτούς, δημιούργησαν "συλλόγους βοήθειας". Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να εκμεταλευτούν και την ίδια τη μετανάστευση. Ειδικά σε όσους έρχονται με φοιτητικές βίζες (που σημαίνει ότι πρέπει να σπουδάσουν κάτι για να μείνουν εδώ, έχοντας δικαίωμα

εργασίας 20 ώρες τη βδομάδα), έκαναν χρυσές δουλειές κάποιοι επιτήδιοι! Άνοιξαν σχολές Αγγλικής γλώσσας (ή συνεργάστηκαν με ήδη υπάρχουσες), μιας και ήταν το πιο εύκολο που μπορούσε να ισχυριστεί ο νεοφερμένος Έλληνας φοιτητής-μετανάστης και τον καλούσαν προς μια προσοδοφόρα κίνηση μετανάστευσης στη χώρα της ευκαιρίας! Ο απελπισμένος Έλληνας λοιπόν, ερχόταν στην Αυστραλία και με τη φοιτητική βίζα που του παρεχόταν, μπορούσε να μείνει στην Αυστραλία για 1,2,3 ή δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια. Δικαίωμα στην εργασία είχε μόνο 20 ώρες την εβδομάδα. Φυσικά ο εργοδότης, του πρόσφερε πολύ περισσότερες ώρες, ώστε να μπορεί να βγάζει "καλά" χρήματα και απλώς δεν τα εμφάνιζαν στα βιβλία. Από τα "καλά" χρήματα που έβγαζε ο φοιτητής-μετανάστης, έπρεπε να δίνει για όλα τα έξοδα που προαναφέραμε (νοίκι, λογαριασμούς, προσωπικά κλπ) συν τα έξοδα της σχολής (μέσα σε αυτά ήταν και το ποσοστό των επητήδειων). Κάποιος μου είχε πει ότι είναι γύρω στα $600 το μήνα και μερικοί μου ανάφεραν $800.  Στη σχολή δεν πατάει ποτέ και κανένας. Είναι απλά ένας τρόπος για να δικαιολογεί ο μετανάστης-φοιτητής την παρουσία του στην Αυστραλία. Από όσες περιπτώσεις γνωρίζω προσωπικά, με τέτοιου είδους φοιτητική βίζα, όλοι φάγανε ένα σκασμό λεφτά και γύρισαν μετά από 2-3 χρόνια στην Ελλάδα χωρίς φράγκο. Γνωρίζω και μερικούς που ήρθαν με οικογένειες εδώ με το ίδιο πρόγραμμα και στο τέλος φύγανε αφού πρώτα έγινε έρανος για να μαζευτούν τα εισητήρια επιστροφής τους. Οι μάγκες όμως που δημιούργησαν επλίδες σε αυτούς, τα λεφτά τους τα πήραν!

Πως είναι τα πράγματα από την πλευρά των Ελληνοαυστραλών

Δεν είναι όμως όλοι οι νεοφερμένοι Έλληνες μετανάστες της Αυστραλίας αρνάκια. Έτσι λοιπόν, για να είμαι δίκαιος, θα πρέπει να αναφέρω και τις γαϊδουριές τις δικές μας, που ερχόμαστε εδώ και νομίζουμε πως μας ανήκουν όλα. Δόξα το Θεό, έχω πάρα πολλές προσωπικές εμπηρείες και από αυτή την πλευρά. Μάλιστα μια από αυτές μπορεί να τη διαβάσει κανείς εδώ. Ειλικρινά έχω ντραπεί πολλές

φορές για λογαριασμό μας. Για λογαριασμό όλων όσων είμαστε καινούριοι μετανάστες σε αυτή τη χώρα. Υπήρξαν αρκετοί, οι οποίοι είχαν κάποιο συγγενή εδώ και αφού τον έπρηξαν με τη γκρίνια τους να έρθουν, πήραν το αεροπλάνο και του φορτώθηκαν. Η συμπεριφορά τους απαράδεκτη! Όχι μόνο δεν υπήρχε καμιά διάθεση να ψάξουν για δουλειά (μιας και αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός του ερχομού), αλλά υπήρχαν και απαιτήσεις και παράπονα από μέρους τους! Το φαγητό δεν είναι καλό, το κρεβάτι είναι μικρό, ο καφές στα μαγαζιά της Μελβούρνης είναι χάλια, εγώ στο σπίτι μου στην Ελλάδα έπινα μόνο cabernet sauvignon του 2002 κλπ. Απαιτήσεις από τους φιλοξενούμενους να πάρουν το ολοκαίνουριο V-8 του θείου και να το κάνουν γύρα στο Oakleigh (προάστιο της Μελβούρνης που μένουν Έλληνες κυρίως). Πως αλλιώς θα βγάλουν φωτογραφίες και θα τραβήξουν βίντεο, ώστε να τα βάλουν στο facebook και να σκάσουν από τη ζήλεια τους οι γείτονες στην Ελλάδα; Όταν τελικά έπιαναν κάπου δουλειά -και αυτό επειδή ο συγγενής τους έκανε κινήσεις και παρακάλαγε άτομα- δεν τους πολυάρεσε η δουλειά που τους

βρήκαν. Μυριζόμενοι ότι οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι και οι οκοδόμοι παίρνουν αρκετά καλά λεφτά, ήθελαν να δουλέψουν ως ανάλογοι, ασχέτως αν δεν είχαν καν δικαίωμα στην εργασία (ερχόμενοι ως τουρίστες). Ήθελαν να παίρνουν $30 την ώρα το λιγότερο. Αλλιώς, τι ήρθαν να κάνουν στην Αυστραλία; Αν ήταν για ψίχουλα, καθόταν και στην Ελλάδα. Άντε τώρα του κάφρου, να του δώσεις να καταλάβει πως για να πιάσεις δουλειά στα παραπάνω επαγγέλματα, θα πρέπει να έχεις εκτός από βίζα εργασίας και πτυχίο. "Μα έχω πτυχίο" ούρλιαζε, "από τον ΟΑΕΔ. Δυο χρόνια πήγαινα. Να σου κάνω εγώ ηλεκτρική εγκατάσταση να πάθεις πλάκα", συνέχιζε. Που να του εξηγείς τώρα, ότι ανάμεσα στις δυο χώρες υπάρχουν τεράστιες διαφορές, στον τρόπο με τον οποίο οι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις στήνονται και πως το πτυχίο που έχει από τον ΟΑΕΔ, δεν κάνει μία; Όσο και να του το εξηγούσες, δεν το καταλάβαινε. Όχι γιατί ήταν χαζός, αλλά γιατί δεν ήθελε. Και άρχιζε να σε βλέπει με μισό μάτι. Και εσένα και το συγγενή του που σε έφερε εκεί για να υποστηρήξεις τις ιδέες του και να κάνετε κόμα, με σκοπό να τον πείσετε ότι δεν μπορεί να βγάλει τρελά λεφτά! Εσάς, που τολμήσατε να του πείτε ότι δεν είναι μάστορας!
Παρόλη τη διαφωνία, το τέλος της ημέρας τον έβρισκε πάλι να παρακαλάει το θείο να πάρει εκείνο το ρημάδι το V-8 για μια γύρα! Ο θείος συνέχιζε να του αναφέρει πως η οδήγηση δεν είναι όπως

στην Ελλάδα και πως μιας και είχε έρθει μόλις χτες, μπορεί να μπερδευτεί κάπου και να έχουν προβλήματα. Αλλά που μυαλό! Με πρησμένο το συκώτι ο θείος έκανε το μοιραίο λάθος να του το δώσει κάποια στιγμή. Και το έπαιρνε ο κόπανος για βόλτα και έκανε και μαγκίτσες! Σπινιαρίσματα, γκαζώματα και προσπεράσεις σφήνα! Ώσπου τελικά έβλεπε ένα φάρο με κόκκινα-μπλε φώτα πίσω του να γυρνάνε και έκανε στην άκρη να πάρει τη λυπητερή. Πρέπει να δεις μια φορά έναν "μάγκα" τέτοιου είδους, να τον σταματάει η αστυνομία για παράβαση. ΤΟ γέλιο!!! Η μακγιά του κόβεται στο λεπτό. Και εκείνο το παγερό βλέμα του οδηγού της Φόρμουλα 1 μετατρέπεται σαν εκείνο της Κυρά-Μαρίκας που καθόταν στην καρέκλα και κουτσομπόλευε τη γειτονιά! Στην επιστροφή στο θείο για να εξηγήσει τα ανεξήγητα, φταίγανε πάντα οι μπάτσοι. Επίσης άρχιζε μια διαμάχη και κατηγορία για τη χουντική τακτική οδήγησης στους δρόμους της Αυστραλίας. Παράπονα ότι δεν είναι

ελεύθεροι να κάνουν ότι κάνανε στους Ελληνικούς δρόμους. Χάλια η Αυστραλία που λες! Και έψηνε το θείο για να του βρει κάποιον γαλονά στην αστυνομία, να του σβήσει το πρόστιμο. Άντε να του εξηγήσεις πάλι, ότι τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Δε σβήνονται οι κλήσεις επειδή ξέρεις κάποιον. Και άρχιζε πάλι η κατηγορία για αυτή τη χώρα που τη λένε Αυστραλία και δε σε αφήνει με τίποτα να ανασάνεις! Και νάσου πάλι ο θείος που είναι κακός και θέλει να σε εκδικηθεί και για αυτό δε σου κάνει "κονέ" με τους γαλονάδες. Έτσι, για να σε τιμωρήσει.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα όπως είπα και στην αρχή. Πολλοί παρακαλάνε για βοήθεια σε γνωστούς γνωστών και μόλις αυτή η βοήθεια τους δίνεται, την κάνουν με ελαφρά! Γνωρίζω για μια ομάδα από κοπέλες, οι οποίες, άλλες εκμεταλλευόμενες την εμφάνισή τους και άλλες τις υποκριτικές  τους ικανότητες, ψαρεύουν καλά πιασμένους Ελληνοαυστραλούς και τους ζητάνε δανεικά. Και αγύριστα φυσικά. Υπάρχουν πολλοί από τους νεοφερμένους που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι όταν τρέχεις με το αυτοκίνητο, κάποια στιγμή θα σε πιάσει μια κάμερα και θα σου έρθει το πρόστιμο σπίτι. Έτσι, είναι πιο εύκολο να σταματήσεις να τρέχεις, παρά να ριψοκινδυνεύεις το πρόστιμο και τους πόντους στο δίπλωμα. Μόλις λοιπόν κινδυνεύουν να χάσουν το δίπλωμά τους, πάνε και κλαίγονται σε φίλους και γνωστούς να τους λυπηθούν και τους πείθουν να πάρουν αυτοί τους πόντους στο δικό τους δίπλωμα! Αν έχουμε το Θεό μας δηλαδή!
Επαγγελματισμός στη δουλειά μηδέν! Όταν εγώ ξεκινάω δουλειά στις 7 το πρωί, σκέφτομαι πάντα ότι καλό είναι να είμαι εκεί τουλάχιστον ένα τέταρτο πριν (για να μην πω πιο μπροστά). Έτσι για να δείξω ότι ενδιαφέρομαι ρε παιδί μου. Και όταν τελειώνω στις 4 το απόγευμα, θα κάτσω άλλο ένα τέταρτο και θα ρωτήσω το αφεντικό πριν φύγω αν με θέλει κάτι άλλο. Πιστεύω ότι με τον ίδιο τρόπο

θα πράξεις και εσύ και ο κάθε λογικός άνθρωπος. Έτσι, γιατί είμαι Έλληνας και δε θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να μου κάνει παρατήρηση ρισκάροντας να αργήσω 2 λεπτά! Έχω δει πολλούς να πηγαίνουν στις 7 ακριβώς στη δουλειά και το κάνουν επιδεικτικά. Σε ερώτησή τους από το αφεντικό αν θα τους ήταν εύκολο να έρθουν ένα τέταρτο πιο νωρίς ώστε να συμμετάσχουν στην ενημέρωση που γίνεται πριν τη δουλειά, η απάντηση ήταν: "Γιατί, θα το πληρωθώ το τέταρτο;" Έτσι με αγένεια, για να χτυπάει! Ξεχνάνε όμως, ότι μερικούς μήνες πριν ήταν αυτοί που παρακαλούσαν το αφεντικό για δουλειά. Επειδή κάποια πράγματα δεν τους αρέσουν, αντί σαν ώριμοι άνθρωποι να κάτσουν και να τα συζητήσουν με τον προϊστάμενό τους, επιλέγουν να το δείξουν κρατώντας μούτρα και κάνοντας σκηνές!

Το συμπέρασμα

Υπάρχουν λάθη, εκμεταλλεύσεις, αδικίες, γαϊδουριές και παρεξηγήσεις και από τις δύο πλευρές. Το πρόβλημα βρίσκεται σε εμάς τους ίδιους. Τους Έλληνες. Όπου και αν έχουμε γεννηθεί ή μεγαλώσει. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει αν έχει πάρει κανείς αρχές από τους γονείς του και κατά

πόσο τις εφαρμόζει αυτές τις αρχές. Μερικοί έχουν. Και ευτυχώς που βλέπω και τέτοια παραδείγματα, αλλιώς θα είχα απογοητευτεί τελείως από τον Ελληνισμό. Υπάρχουν και αυτοί οι Ελληνοαυστραλοί, που και θα σε πάρουν στην δουλειά τους, και θα σε πληρώσουν κανονικά και θα σου φερθούν με σεβασμό. Είναι αυτοί που δεν ξέχασαν ότι κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ήταν και αυτοί στη θέση που βρίσκεται ο σημερινός Έλληνας μετανάστης. Όπως υπάρχουν και αυτοί οι νεοφερμένοι μετανάστες που σκύβουν το κεφάλι στη δουλειά και προχωρούν με υπομονή και τελικά αποδεικνύουν την αξία τους. Είναι αυτοί που ποτέ μα ποτέ δεν θα τους ακούσεις να παραπονιούνται ή να λένε "ξέρεις ποιος είμαι εγώ". Για τους υπόλοιπους -μιλώντας και για τις δύο πλευρές- ισχύει το γεγονός ότι είμαστε λαός που μας αρέσει να φαγωνόμαστε μεταξύ μας. Μας αρέσει να βλέπουμε το συνάνθρωπο να βρίσκεται πιο κάτω από εμάς. Αν κάποιος αγοράσει σπίτι ενώ εμείς είμαστε ακόμα στο νοίκι, θα κάνουμε τα πάντα για να τον υποβαθμίσουμε στα μάτια των υπολοίπων, αντί αυτή την ενέργειά μας να την ξοδέψουμε σε προσπάθεια να αγοράσουμε και εμείς ένα σπίτι!
Την τελευταία πενταετία, με τα πράγματα να έχουν χειροτερέψει στην Ελλάδα, μαθαίνω όλο και πιο πολλές περιπτώσεις, στις οποίες αναδυκνείεται το φιλότιμο του Έλληνα. Φαίνεται πως αυτή η κρίση άρχισε να αφυπνά στο μυαλό μας την καλοσύνη για το συνάνθρωπο. Μιας και ο καθένας πλέον έχει χτυπηθεί από αυτήν, νιώθει πλέον την ανάγκη του άλλου αφού τη βιώνει κάθε μέρα και ο ίδιος. Ελπίζω, πως τουλάχιστον στην πατρίδα, οι αξίες και οι αρχές, που είχαν αρχίζει να σκουριάζουν, άρχισαν και πάλι να ξυπνάνε. Τουλάχιστον αυτό -το σκουριασμένο μας φιλότιμο- να αναζοπυρώσει και να μην μπορέσει να μας το πάρει κανένας.