Όλα για τις τράπεζες

Έχω την υποψία πως η Αυστραλία, θα πέσει αρκετά (οικονομικά) κάποια στιγμή. Όπως έχω ξαναπεί, αυτό που την κρατάει είναι η άμεση συνεργασία της με την Κίνα. Αυτό βέβαια κάνει καλό στην εκάστοτε κυβέρνηση και στις τράπεζες περισσότερο, παρά στο λαό. Γιατί ακριβώς λόγο αυτής της συνεργασίας με την Κίνα και ενώ αυτό την ανεβάζει οικονομικά στα ταμεία του κράτους της, το ίδιο ακριβώς μειώνει τις τσέπες του λαού της. Για παράδειγμα, θα αναφέρω το γεγονός ότι για να σπουδάσει ένας νεαρός Αυστραλός

σήμερα, απαιτούνται πολλά έξοδα! Τεράστια είναι τα ποσά που καλείται να πληρώσει ο μέσος Αυστραλός γονιός για τις σπουδές του παιδιού του. Και αν έχει και δεύτερο... καλή τύχη! Αυτό συμβάινει γιατί η Αυστραλιανή κυβέρνηση επέτρεψε τα τελευταία χρόνια σε αλλοδαπούς φοιτητές (αυτοί είναι κυρίως Κινέζοι και Ινδοί), να μπορούν να αγοράσουν την εισαγωγή τους στα Αυστραλιανά πανεπιστήμια. Αποτέλεσμα αυτού, είναι να μην υπάρχουν πλέον διαθέσιμες θέσεις για τους νεαρούς της Αυστραλίας. Εκτός αν πληρώσουν και αυτοί ή αν είναι τρομακτικά καλοί μαθητές! Έχω φίλο Ελληνοαυστραλό, του οποίου ο γιος πέρασε στο πανεπιστήμιο ως γιατρός και τώρα καλείται ο άνθρωπος να πληρώνει περί τις $60.000 το χρόνο για τα έξοδα πανεπιστημίου του παιδιού του. Δηλαδή να έχουν τα παιδά σου τη δυνατότητα να κάνουν τη διαφορά και να μη μπορείς να τα βοηθήσεις! Ο συγκεκριμένος ξέρω καλά πως θα κάνει τη νύχτα μέρα για να βοηθήσει το παιδί του, αλλά πόσοι γονείς έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό; Πολλοί είναι που δεν την έχουν.

Το άλλο που παρατηρώ από τη στιγμή που ήρθα, είναι πως όλοι ξεσκίζονται στα δάνεια για να αγοράσουν σπίτι. Εννοείται πως τα σπίτια είναι ακριβά εδώ. Όταν είχα πρωτοέρθει για παράδειγμα, ένα σπίτι με δυο υπνοδωμάτια θα κόστιζε $350.000! Σήμερα το ίδιο σπίτι κοστίζει $500.000! Δε λέω υπερβολές και αν θέλετε μπορείτε να ρωτήσετε κάποιον γνωστό σας που μένει στη Βικτώρια να σας πει. Οι τιμές αυτές αναφέρουν το μέσο όρο κόστους. Έχω δει και σπίτια που κοστίζουν μερικά εκατομύρια! Απλά είπα να αναφέρω "ανθρώπινες" τιμές. Για να αγοράσεις ένα σπίτι λοιπόν εδώ, πρέπει να πάρεις δάνειο. Εκτός αν κέρδισες το Τζόκερ...! Επειδή όμως δεν το κέρδισες, θα πρέπει να δώσεις προκαταβολή από τη τσέπη σου το 10% της τιμής του σπιτιού που θέλεις να αγοράσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλαδή $50.000! Αυτό που παρατηρώ φίλε μου είναι ότι η τακτική των Αυστραλιανών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια κάνει ότι ακριβώς έκαναν και οι Ελληνικές: Σπρώχνει τον κόσμο στα δάνεια για να αγοράσουν το από όλους ποθητό! Ένα σπίτι να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους. Να έχουν να αφήσουν στα παιδιά τους. Ώστε τα ίδια να μην τυρανηστούν να αποκτήσουν κάτι ανάλογο, αλλά και με το ρυθμό αύξησης της τιμής των σπιτιών μετά από χρόνια, να μπορέσουν να το πουλήσουν σε μια πολύ καλύτερη τιμή και να κάνουν κάτι δικό τους. Το σκεπτικό φίλε είναι καλό και οι Αυστραλοί γονείς αρχίζουν σε αυτό να μου θυμίζουν τους Έλληνες. Έχοντας λοιπόν από τη μια το κράτος με τις τράπεζες να σου τα δείχνουν όλα ρόδινα και από την άλλη την ανησυχία των γονιών για το μέλλον των παιδιών τους, αρχίζω να τα ταυτίζω όλα αυτά με την Ελλάδα. 

Πριν πολλά χρόνια -κατά τη δεκαετία του '90- η Αυστραλία είχε μια μεγάλη οικονομική ύφεση, η οποία οδήγησε χιλιάδες Αυστραλούς πολίτες στο χαμό! Δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δάνεια που είχαν για τα σπίτια τους και τους τα πήρε η τράπεζα. Τα σπίτια που πήραν τότε οι τράπεζες της Αυστραλίας, φαντάζομαι να καταλάβατε τι τα έκαναν. Μα φυσικά τα πούλησαν πολύ πιο φτηνά (μιας και με την ύφεση είχαν πέσει οι τιμές τους) σε ευκατάστατους πολίτες. Ένα σπίτι λοιπόν που κάποιος το είχε πάρει $180.000 και είχε ξεπληρώσει το μισό αν όχι και παραπάνω, του το πήρε η τράπεζα εκείνη την περίοδο γιατί αδυνατούσε να το ξεπληρώσει και το πούλησε όχι για $90.000, αλλά για $120.000 σε κάποιον που είχε τα χρήματα. Με λίγα λόγια, οι τράπεζες που κανονίζουν τα πάντα, βγαίνουν πάντα κερδισμένες. Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους και δεν είχαν να πληρώσουν ούτε για νοίκι. Αρκετοί έμειναν άστεγοι και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ποτέ δεν μπόρεσαν να ανακάμψουν από την ύφεση. Έτσι αρκετοί παραμένουν άστεγοι από τότε μέχρι και σήμερα. Άλλοι το πήραν πιο σκληρά και αυτοκτόνησαν. Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω περιγραφή; Γιατί εμένα μου θυμίζει τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Όποτε τα συζητάω αυτά με Έλληνες που έχουν χρόνια εδώ, μου λένε ότι έχω δίκιο και ότι φοβούνται και οι ίδιοι πως μια οικονομική ύφεση δεν είναι μακριά. Αλλά πάντα επαναπαύονται στο γεγονός ότι επειδή η Αυστραλία είναι "μακριά" από τον υπόλοιπο κόσμο δεν θα πάθει μεγάλη ζημιά και ότι για τον ίδιο λόγο "δεν θα κρατήσει πολύ". Απορώ με αυτό το σκεπτικό τους, ειλικρινά! Τι θα πει "είναι μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο;" Τι είναι και δε θα τους πιάσει; Κάνας ιός; Στο κάτω κάτω -και αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν- είναι ότι το πρόβλημα της οικονομικής ύφεσης που θα υποστεί η Αυστραλία, δεν θα οφείλεται στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά στην τατκική της ίδιας τους της χώρας. Και δεν θα έπρεπε να τον πολυνοιάζει τον Αυστραλό για το αν θα κρατήσει πολύ ή λίγο. Θα έπρεπε να τον νοιάζει για το αν μπορεί να αποφευχθεί ή όχι. Σκοπός φίλε μου είναι να μη γίνει. Άν γίνει, όσο λίγο και να διαρκέσει, τι να το κάνεις εσύ που θα χάσεις το σπίτι σου;  

Δυστυχώς σε όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα προβλήματα ο κόσμος της Αυστραλίας έχει προβατοποιηθεί. Πολλές φορές βλέπω την άγνοιά του σχεδόν σε οτιδήποτε θεωρώ ότι θα έπρεπε να δώσει πολύ περισσότερη προσοχή. Τώρα θα μου πεις: "Εσύ τα ίδια λάθη δεν έκανες;" Δεν έχεις καθόλου άδικο είναι η απάντησή μου. Τα ίδια λάθη έκανα και εγώ. Θεωρώ ότι έμαθα από αυτά και δεν έχω σκοπό να τα ξανακάνω. ΔΕΝ πρόκειται να αγοράσω σπίτι εδώ φίλε μου. Το δις εξαμαρτείν... Ετούτοι εδώ δεν εννοούν να μάθουν όμως. Και ο λόγος είναι επειδή πήρε τα πάνω της η οικονομία, όλοι ξεθάρεψαν και θέλουν να πάρουν τη μερίδα του λέοντος! Δεν είναι απληστία. Δεν μπορώ να θεωρήσω απληστία το γεγονός ότι κάποιος θέλει να έχει ένα σπίτι να βάλει το κεφάλι του από κάτω. Είναι η ελπίδα που του γεννιέται. Μια ελπίδα που όσο και αν δείχνει δυνατή σα φλόγα, μπορεί να σβήσει σαν κερί από τη μια στιγμή στην άλλη και να σε οδηγήσει στην απελπισία. Μια ελπίδα την οποία είχαμε και εμείς κάποτε για ένα καλύτερο αύριο και οι επιτήδιοι μας τη φυσήξανε και τη σβήσανε. Με λίγα λόγια, στην Αυστραλία βλέπω μια επανάληψη του σεναρίου της Ελλάδας. Απλά σε άλλο γεωγραφικό μήκος και πλάτος, σε άλλη γλώσσα, σε άλλη κουλτούρα, σε άλλες συνήθειες. Αλλά η ιστορία, το σενάριο, το παραμύθι (πες το όπως θες) φίλε μου, είναι το ίδιο. Σίγουρα δεν θα είναι μια οικονομική κατάρευση της χώρας και ο κόσμος δεν θα πεινάσει όπως πεινάει τώρα στην Ελλάδα. Αλλά σίγουρα τα πράγματα δεν θα πάνε καλά.