Sunday 17 January 2016

Είχα ένα φίλο, που τον έλεγαν Έντι...

Πάνε δυο χρόνια πλέον από τότε που πρωτοήρθα στη δουλειά. Είμαστε αρκετά άτομα και δουλεύουμε συνέχεια με διαφορετικό συνεργάτη. Σπάει τη μονοτονία και γνωρίζεις όλους τους συναδέλφους. Κάθε ένας από μας έχει αυτούς που δεν θέλει να πολυδουλέψει μαζί τους, αλλά και αυτούς με τους οποίους θέλει να δουλεύει κάθε μέρα! Θα είμαι ειλικρινής εδώ και θα πω, πως, όταν μου είπαν την πρώτη φορά ότι θα δουλέψω με τον Έντι, δεν πολυσυκγηνήθηκα. Ο Έντι ήταν Ιταλός στην καταγωγή, γεννημένος στην Αυστραλία Ήταν ένας αρκετά γεμάτος τύπος, με σοβαρό βλέμα.
Τόσο σοβαρό, που πολλές φορές μπορούσες να το πεις και βλοσυρό! Είχε αρκετά περιττά κιλά, αλλά κρυβόντουσαν αρκετά καλά πίσω από τα ρούχα του και έβγαζε έξω το παρουσιαστικό του γεροδεμένου ανθρώπου, ο οποίος θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μια δύσκολη στιγμή! Δε μιλούσε και πολύ, τουλάχιστον όχι με εμάς που ήμασταν καινούριοι στη δουλειά. Όποτε το έκανε, φρόντιζε να διατηρεί εκείνο το αυταρχικό βλέμα! Ρώτησα κάποιους άλλους συναδέλφους, πως είναι ο Έντι στη δουλειά, μιας και θα δούλευα μαζί του για πρώτη φορά.
-"Δε σταματάει ποτέ να περπατάει..." μου είπαν κάποιοι.
-"Δεν είναι κακό αυτό," σκέφτηκα μέσα μου. Λες και διάβασαν τη σκέψη μου, αμέσως συμπλήρωσαν:
-"...και περπατάει πολύ γρήγορα ο άτιμος!" Δε μου ήταν και μεγάλο πρόβλημα αυτό. Ο Έντι πάντα περπάταγε γρήγορα για να πάει από την μια μεριά στην άλλη. Μετά από τόσες ώρες περπάτημα ωστόσο, προς το τέλος της βάρδιας τον έπιανε η νύστα. Εκεί ηρεμούσε!
Θα τον έβλεπες πολλές φορές να μιλάει σε κόσμο με πολύ επίσημο τρόπο. Μάλιστα το έκανε σε τέτοιο βαθμό που νόμιζες πολλές φορές ότι θέλει να τιμωρήσει κάποιον. Θυμάμαι ένα περιστατικό, που ο Έντι πλησίασε κάποιο βαγόνι τραίνου που είχε κάνει στάση και από το παράθυρο παρατηρούσε έναν τύπο, ο οποίος ήταν κρυμμένος πίσω από την εφηρεδίδα που διάβαζε. Ο 'Εντι πλησίασε ακόμα περισσότερο, σκύβοντας πολύ κοντά στο παράθυρο για να διαβάσει τι έγραφε στην εφημερίδα από τη δική του μεριά. Κρατώντας πάντα εκείνο το βλοσυρό του βλέμα και αφοσιωμένος στο διάβασμα, δεν κατάλαβε ότι ο επιβάτης του τραίνου είχε νιώσει την παρουσία του πίσω από το τζάμι και αργά αργά, έκανε στην άρκη την εφημερίδα του για να δει ποιος και τι ήταν πίσω από αυτό. Με το που είδε το μεγαλόσωμο Έντι να είναι ακριβώς μπροστά του σκυμμένος και βλέποντας το βλέμα του, τα έχασε! Πήδηξε κυριολεκτικά στην οροφή του βαγονιού και του έφυγε η εφημερίδα από τα χέρια! Ο 'Έντι έκανε πίσω ελαφρώς ξαφνιασμένος, αλλά όχι επειδή είχε τρομάξει κάποιον. Μάλλον επειδή αυτός ο κάποιος του είχε σταματήσει το διάβασμα! Καθώς το τραίνο ξεκινούσε, κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Ο ένας γεμάτος απορία για το τι στο διάολο ήθελε αυτή η αγριόφατσα και είχε έρθει τόσο κοντά του και ο άλλος να αναρωτιέται γιατί του πήραν την εφημερίδα! Πέθανα στα γέλια φυσικά!
Κάθε μέρα που πήγαινα στη δουλειά, έβρισκα τον Έντι να είναι εκεί. Του άρεσαν τα Ελληνικά και είχε πολλούς φίλους Έλληνες από μικρός. Έτσι, με το που με έβλεπε, έριχνε ένα τεράστιο χαμόγελο και πάντα μου έλεγε την ίδια φράση:
"Ela m@l@kia, what's up re!" Και γέλαγε με την καρδιά του! Εννοείται πως δεν το έκανε για να βρίσει. Του άρεσε να εκφράζεται με Ελληνικές λέξεις. Να κάνει πλάκα ήθελε και το καταλάβαινες από τη χαρά του. Έτσι, συμπλήρωνε το καλωσόρισμα λέγοντας:
"Megalo vyzia" και συνέχιζε πάλι το γέλιο του!
"Όχι megalo ρε" του απαντούσα, εξηγώντας του ότι είναι ο ενικός και ο πληθυντικός είναι "megala", οπότε και το διόρθωνε! Μπορεί να συνέχιζε η βάρδια μας μαθαίνοντάς του αρκετές λέξεις, τις οποίες έπιανε αμέσως ο μπαγάσας! Και δεν ήταν όλες πονηρές να του κεντρίζουν το ενδιαφέρον! Είχε μάθει πάρα πολλές και μου τις έλεγε σε αντικατάσταση των αγγλικών λέξεων όταν μιλούσαμε. Είχα παρατηρήσει πως ήταν, παρόλη του την αυστηρότητα, ένα πολύ ευαίσθητο άτομο. Απλώς, προσπαθούσε να το κρύψει, για να μη νομίζουν ότι είναι μαλθακός! Ήταν στην κυριολεξία ένας γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού! Όποτε δουλεύαμε μαζί πλέον και περπάταγε γρήγορα, του έλεγα να κόψει μιας και δεν πάμε για Ολυμπιάδα φέτος!
Μια μέρα ο Έντι, μου μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη γυναίκα του. Δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά και έβλεπε το διαζύγιο σιγά σιγά να έρχεται. Μου είπε πως αυτός ήταν ο δεύτερος γάμος του. Είχε μια κόρη από τον πρώτο του γάμο γύρω στα 16 και δυο παιδάκια 5 και 7 χρονών από το δεύτερο. Αυτά ήταν και η μεγάλη του έγνοια! Τι θα γίνουν τα παιδιά! Μιλήσαμε πολλές φορές για αυτό το θέμα σε διάφορες βάρδιες που κάναμε μαζί και του εξήγησα πως ότι και να γίνει, πιστεύω πως θα μπορεί να τα βλέπει. Καθησύχαζε σε αυτές τις κουβέντες μας. Τον έβλεπα να ηρεμούσε. Επειδή η φύση της δουλειά μας έχει να κάνει, κατά κάποιο τρόπο, με την εποπτεία ατόμων, όποτε τον έβλεπα να κολλάει σε κάτι μικρό και ασήμαντο, τον τράβαγα με δυο καλές κουβέντες από εκεί, ώστε να μη δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα. Χωμένος μέσα στις σκέψεις του όπως ήταν ο καημένος, καμιά φορά δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Τα έπαιρνα λοιπόν όλα στην πλάκα, σατηρίζοντας μια κατάσταση την οποία, ενδεχωμένος, να του φαινόταν σοβαρή, τον έκανα να γελάσει και όλα ήταν μέλι-γάλα!
Μια μέρα η καρδιά του Έντι ράγισε όμως! Πήρε τηλέφωνο στη δουλειά και είπε ότι δεν μπορεί να έρθει. Η μητέρα του, τους είχε αφήσει! Τυρανιόταν η κακομοίρα από καρκίνο μου είχε πει και ήταν στο τελευταίο στάδιο. Έτσι, το βράδυ της προηγούμενης νύχτας, έκλεισε μόνη της τη μπουκάλα με το οξυγόνο που την κρατούσε στη ζωή και έφυγε! Ο επικεφαλής μας στη δουλειά, με πήρε στην άκρη και που είπε τα νέα!
"Επειδή ξέρω ότι σου ανοίγεται και σου μιλάει, πάρτον ένα τηλέφωνο. Θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα", μου είπε.
Δε χρειάστηκε βέβαια να μου το ξαναπεί. Από τα λόγια του Έντι αργότερα σε συζητήσεις μας, με έκανε να καταλάβω ότι ήταν περήφανο άτομο η μητέρα του και δεν ήθελε να γίνεται βάρος σε κανέναν! Έτσι, πήρε την απόφαση να δώσει τέρμα στη ζωή της, η οποία τελευταία είχε γίνει αφόρητη από τους πόνους και έβλεπε και τους γύρω της να πονάνε βλέποντάς την να υποφέρει. Τον πήρα τηλέφωνο από τη δουλειά και του μίλησα. Του είπα πως ίσως να ήταν καλύτερα που έφυγε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Τουλάχιστον τώρα είχε ξεκουραστεί. Του εξήγησα πως επειδή καταλάβαινα την αγάπη του για τη μητέρα του και ότι τον βασάνιζε ο χαμός της, θα έπρεπε να στρέψει την προσοχή του σε κάτι που είχε αμελήσει καιρό τώρα: Στον Έντι τον ίδιο! Τον είχε ξεχάσει και αυτό δεν ήταν καλό. Θα έπρεπε να κάνει κάτι για τον εαυτό του και να μη χωθεί μέσα στο καβούκι του να λύσει το "πρόβλημα". Του είπα πως θα έχω το τηλέφωνό μου ανοιχτό για αυτόν, ακόμα και στις 5 τα ξημερώματα. Όποτε ήθελε μπορούσε να με πάρει τηλέφωνο και να πάω από εκεί αν ήθελε να μιλήσει σε κάποιον. Από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούστηκε ό Έντι:
-"Thanks re, gamoto! You are a good man!"
-"Εσύ είσαι καλός άνθρωπος, απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα" του απάντησα. "Έχεις καλή καρδιά, αλλά μη την καταστρέψεις" συνέχισα.
Μου υποσχέθηκε πως δε θα το κάνει, με ευχαρίστησε πάλι και κλείσαμε. Μερικές μέρες αργότερα επέστρεψε στη δουλειά. Δεν ήταν και τόσο καλά! Δουλέψαμε αρκετές φορές μαζί και κάναμε πολλές κουβέντες. Άρχισε πάλι να χαμογελάει με τον καιρό. Και γενικά όλοι οι συνάδελφοι βοήθησαν πάρα πολύ και του είχαν προτείνει πολλές φορές να πάνε για καφέ και να τα πούνε! Καταλάβαιναν το πρόβλημά του και το πόσο πόναγε και ήθελαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν! Και βλέπαμε όλοι την εκτίμιση που είχε ο Έντι στην κίνησή μας αυτή! Η μεγάλη του χαρά τώρα, ήταν το νέο σπίτι που έχτιζαν με τη γυναίκα του και ανυπομονούσε να μπει μέσα! Και φυσικά έγινε! Νέο δυόροφο σπίτι, με μεγάλη αυλή μπροστά και πίσω! Τα πάντα καινούρια! Μια ανετότατη κατοικία, για την οποία ήταν περήφανος! Και με το δίκιο του δηλαδή!
"M@l@kia, είναι λίγο μακριά, αλλά δε με πειράζει" μου έλεγε συνέχεια και γέλαγε πάλι, δείχνοντάς μου φωτογραφίες του σπιτιού γεμάτος καμάρι! Ήταν πράγματι χαρούμενος!
Δυστυχώς όμως, ο θάνατος της μητέρας του δεν έμελε να είναι και το τελευταίο χτύπημα. Μια-δυο βδομάδες μετά την είσοδό τους στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα του, του ζήτησε διαζύγιο! Εκεί γονάτισε!
"Περίμενε να τελειώσουμε το σπίτι και μετά να μου το πει", μου έλεγε με πράπονο συνέχεια. Στεναχωριόταν για τα παιδιά του. Άφησε τη γυναίκα του να μείνει σε εκείνο το σπίτι και αυτός μετακόμισε σε ένα προάστιο αρκετά μακριά τους. Εκεί που έμεναν όλα του τα αδέρφια και ο πατέρας του. Ταυτόχρονα ήταν και μακριά από τη δουλειά και αυτό έκανε τη μετακίνησή του από και προς αυτήν, κάπως δύσκολη! Μιλάγαμε πολλές φορές μόλις πήγαινα στο γραφείο. Ο προϊστάμενός μας με έπιασε στην άκρη πάλι και μου εξήγησε πως καλό θα ήταν να του μιλάω για πράγματα που θα τον κάνουν να ξεχνάει τα προβλήματα. Συμφώνησα φυσικά. Κάθε φορά που είχα μια βάρδια με τον Έντι, του μίλαγα για το πόσο τυχερός είναι που χώρισε!
"Βρε άχρηστε" του έλεγα, "ξέρεις πόσοι άντρες αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, παρακαλάνε να τους αφήσει η γυναίκα τους; Εκατομμύρια! Και εσύ γκρινιάζεις που επιτέλους γλύτωσες;"
Του έφερνα στο μυαλό πόσο πο απλή θα μπορούσε να είναι τώρα η ζωή του και πόσα πράγματα θα μπορούσε να κάνει πλέον τώρα ελεύθερος! Συνήθως, κατάφερνα να τον κάνω να σκέφτεται θετικά. Υπήρχαν φορές όμως, που έβλεπα πως ήταν πολύ πικραμένος. Τα υπόλοιπα παιδιά στη δουλειά, τον είχαν από κοντά. Κουβέντα στην κουβέντα για να ξεχνιέται. Πολύ σιγά, αλλά σταθερά, άρχισε να κάνει πλάκες με όλους μας πάλι. Μια μέρα τον είδα πολύ χάλια και είπα στον επικεφαλή μας, να μας βάλει να δουλέψουμε μαζί. Εκεί, μίλησα στον Έντι για το πως είχα αντιμετωπίσει το δικό μου διαζύγιο χρόνια πριν. Έδειχνε να κατανοεί όσα του έλεγα. Τον έκανα να νιώσει σημαντικός, γιατί σε αυτό υστερούσε πολύ! Ένιωθε πως ήταν ένας αποτυχημένος, μιας και είχε δυο αποτυχημένους γάμους στο ιστορικό του! Του έδωσα να καταλάβει πως το πόσους γάμους έχει κάνει κανείς, λίγο έχει να κάνει με την αποτυχία. Με τις λάθος επιλογές, ναι! Εκεί σωστό. Αλλά ποιος δεν κάνει λάθη; Του έφερα για παράδειγμα τα δικά μου λάθη για να δει ότι δεν είναι ο μόνος! Πήρε θάρρος. Του θύμισα και πάλι ότι θα πρέπει να προσέξει τον Έντι, μιας και κανείς άλλος δεν διατίθεται να το κάνει. Κανείς δεν θα έρθει να τον φροντίσει.
-"Τα παιδιά μου ρε Κρις", μου έλεγε ξανά και ξανά! "Αυτά με νοιάζουν πιο πολύ" συνέχιζε.
-"Να με συγχωρείς φίλε, αλλά τα παιδιά σου έχουν και μια μάνα. Και δε νομίζω να τα πετάξει στο δρόμο", του απάντησα. "Θα τα φρονίσει και μη στεναχωριέσαι για αυτά. Τον Έντι κοίταξε εσύ και άστα τα υπόλοιπα. Αν πάθεις κάτι εσύ, πoιος θα φροντίσει τα παιδά σου;"
Έσκυψε το κεφάλι του και έγνεψε καταφατικά!
Μετά από μερικές εβδομάδες, ο Έντι μας ανακοίνωσε ότι, μετά από δική του αίτηση, έπαιρνε μετάθεση στο προάστιο που είχε νοικιάσει, για να μην πηγαινοέρχεται. Τον χαιρετήσαμε όλοι και του είπαμε πως θα είμαστε εδώ, ότι κι αν χρειαστεί. Ένα τηλεφώνημα μακριά θα είναι! Συγκινήθηκε ο μπαγάσας όταν έφευγε.
-"Μη στεναχωριέσαι ρε. Από μένα δε γλυτώνεις. Πες πότε έχεις ρεπό και θα έρθω να σε βρω" του είπα.
-"Ok m@l@kia, τα λέμε τότε" μου απάντησε και έφυγε.
Καμιά βδομάδα μετά, πήγα με άλλον ένα συνάδελφο να παραδώσω στο μέρος που δούλευε τα υπηρεσιακά του αντικείμενα. Έμαθε ο άτιμος πως ερχόμουνα στην περιοχή και μου έστειλε μήνυμα να πάω να τον δω:
"M@l@kia, έφερες τα πράγματά μου έμαθα. Πέρνα να με δεις".
Πήγαμε από εκεί και τον βρήκαμε. Φαινόταν καλά και χαμογελούσε. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και τον έβλεπα πραγματικά να είναι χαρούμενος. Φαινόταν επίσης, να έχει εγκλιματιστεί με τους νέους συναδέλφους του. Τον χαιρετίσαμε και φύγαμε, αφού μας υποσχέθηκε ότι θα πάρει τηλέφωνο για να πάμε για ένα καφέ κάποια μέρα. Τον πήρα κάνα δυο φορές τηλέφωνο και τα είπαμε από εκείνη τη μέρα. Μετά τα Χριστούγεννα του έστειλα μήνυμα και μου είπε ότι τα είχε περάσει πολύ καλά.
Ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Έντι εκείνη τη μέρα. Χτες, μετά το τέλος της βάρδιας, αργά το βράδυ στη δουλειά, μας ανακοίνωσαν ότι ο Έντι βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του. Έδωσε τέλος στη ζωή του με απαγχονισμό! Σοκαριστήκαμε όλοι μας! Αργότερα, τα συμπεράσματα που βγήκαν ήταν ότι δεν άντεξε τα απανωτά χτυπήματα και ένοιωσε πως η ζωή του είχε πιάσει πάτο! Μη μπορώντας άλλο να βρει τη δύναμη να σηκωθεί στα πόδια του, έδωσε τέλος στη ζωή του! Θεώρησε πως δεν είχε αξία. Ένα πράγμα σκέφτομαι από χτες που το έμαθα: Γιατί, ενώ του είχαμε πει όλοι να μας πάρει ένα τηλέφωνο όποτε θέλει, δεν το έκανε; Πόσο μεγάλος ήταν άραγε ο πόνος του, ώστε να καταφέρει να τον σπρώξει σε μια τέτοια πράξη; Τι κρίμα που έφυγε νέος!
Με αυτές τις σκέψεις πήγα για ύπνο ψες βράδυ. Δύσκολο να κοιμηθώ! Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά θα μου λείψει. Το να με πειράζει στα Ελληνικά, το να τον διορθώνω στις λέξεις του, το M@l@kia που ήταν και το αγαπημένο του, όλα! Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει φίλε και καλό ταξίδι! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Κι ας μας στεναχώρησες πολύ!

No comments:

Post a Comment